Na dit seizoen stop ik als actieve handbal speler. Dit is mijn eigen keus. Ik vind het belangrijk dat de mensen me herinneren als een goede speler. Op dit moment ben ik nog fit maar ik voel aan alles dat het minder word. Vandaar deze keuze. (Beter word er gezegd “wat jammer dat je stopt, als dat ze zeggen wat doet die ouwe vent nog op het veld). Uiteraard een grotere reden om te stoppen zijn mijn 2 lieve dochters. Met hun wil ik meer tijd doorbrengen zeker in deze jonge jaren. 

Toen ik prof was in Duitsland had ik uiteraard veel tijd voor me kinderen, want zeg nou eerlijk 1,2 keer trainen per dag kost niet veel tijd. Het nadeel was dat ik soms dagen weg ben geweest. Als we zondags in Berlijn speelde gingen we zaterdag ochtend trainen daarna gezamenlijk eten en met de bus naar Berlijn. Vervolgens bereidde je je voor op de wedstrijd en speelde je zondag rond een uur of 4. (Als je mazzel had want er waren uiteraard ook latere wedstrijden) Na wat interviews en hopelijk een mooie overwinning ging je dan weer met de bus naar huis. Deze reis duurde zo’n 5 uur. Puntje bij paaltje was ik maandags in de nacht thuis en uiteraard flink naar de klote. Oftewel papa Jeffrey is er vanaf zaterdag ochtend tot en met maandag ochtend niet.

Europacup of Nederlands team was natuurlijk ook erg gaaf maar dit was dan een week geen vrouw en kinderen zien.

Maar goed waarom vertel ik dit allemaal, om terug te komen op het verhaal Jef wil jij niet een training geven aan me team? Graag.

Mijn missie is het om handbal verenigingen in Nederland beter te maken en misschien net dat zetje te geven in de rug die nodig is om een stapje groter en beter te worden.